Na 13 jaar intensief werken met Deep Democracy en allerhande visies en methodieken over het ontwikkelen van teams kwam bij mij de vraag op: welke beweging mag ik maken? Ik heb alle theorieën over ontwikkelen, groeien, je plek innemen in een team wel gelezen, dus zocht ik een nieuwe bron.
Begin dit jaar voelde ik dat ik meer voluit wil leven en lichter wil lopen!
Het idee ontstond toen wij tijdens een vakantie met elektrische mountainbikes de berg op fietsten. Hjelte vloog vooruit. Ik vond dat hij moest wachten. Wouter, Tieme en ik waren niet zo snel. Maar toen realiseerde ik mij; ”dan moet je je dus altijd inhouden als je vooruit wil “. Opeens kwam er ruimte om te voelen dat ik vrijer wil bewegen!! Minder aanpassen op wat anderen willen, minder permissie vragen. Ik sloot aan bij Hjelte en dat was lekker joh! Even vooruit sjezen, heerlijk! Uiteindelijk vonden wij elkaar weer bovenaan de berg. Iedereen had genoten.
Toen ik met dit nieuwe inzicht naar mijzelf ging kijken als teamcoach zag ik mijzelf regelmatig achteraan aansluiten.
Ik ging mij afvragen, moeten een team altijd in hetzelfde tempo bewegen? Moet ik iedereen eigenlijk altijd aan boord houden? Is dat mijn rol? Of is het mijn rolopvatting? Wat ontstaat er als ik zelf meer mijn eigen ingevingen volg? Niet dat ik dat nu niet doe, ik heb ook andere voorbeelden, maar mijn focus lag op deze vraag.
Vrijdag 8 maart ’24, nationale vrouwendag, gaf ik mijzelf cadeau dit verder te onderzoeken. Hiervoor ging ik naar Corien Vallinga. Zij werkt als honden Spiegelaar. Ik vroeg haar mij te helpen inzien hoe ik meer mijn eigen ritme kan volgen én in relatie kan blijven met anderen.
Honden reageren helemaal vanuit zichzelf. Ze komen bij je als het ze iets oplevert en gaan hun eigen gang als ze er zin in hebben. Ik koos Ray om mij te spiegelen welke invloed/effect ik zelf heb op de interactie met een ander.
Het was prachtig om te ervaren wat er gebeurden als ik helemaal mijn eigen impuls volgden. Ray danste om mij heen, hield mij in de gaten of ging zijn eigen weg.
Als ik twijfelde wat ik moest doen schoot ik naar mijn hoofd. Hij kwam dan “vragen” tot hoever hij kon gaan. Dit gebeurt ook bij mijn kinderen als ik niet duidelijk ben, gaan zij hun grens opzoeken. Dat zie ik ook regelmatig in teams gebeuren in teams. Die interactie patronen lijken op elkaar.
Soms kwam hij letterlijk te dichtbij. Dan moest ik duidelijk mijn grenzen aangeven. Het was goed om te realiseren dat ik mensen soms te dichtbij laat komen, dat hoeft helemaal niet.
Eén keer zetten ik een parcours uit omdat ik dacht iets uitdagends te doen… Ray stond erbij en keek ernaar. Hoe laat je een hond over een stok springen? Ik had eigenlijk geen idee. Zo mooi dat het niet gaat om wat je zegt, maar om wat je uitstraalt of hij meedoet ja of nee. Vaak krijg ik in Deep Democracy trainingen de vraag, “Hoe krijg ik mensen mee als zij het gedachtegoed nog niet kennen?” Dan is mijn antwoord altijd; “Zodra jij er klaar voor bent, gaan zij mee! Mensen voelen dat jij ze kan leiden”. Net als Ray dat spiegelt. Door steeds opnieuw contact te maken met mijzelf en mijn lichaam, voelde ik hoe makkelijk ik terug kon gaan naar mijn zijnskracht.
Ik voelde de vrijheid om nog meer mijn eigen impulsen te volgen. Ik nodigde Ray uit… kom mee, laten wij gaan kijken wat daar is… ” én ging rustig zitten als ik kon voelen dat de beweging niet écht was. Door volledig aanwezig te zijn in het hier en nu wist ik wanneer het moment was voor rust en stilte & wanneer er beweging ontstond vanuit bevlogenheid. Deze twee energieën passen mij goed.
Ik realiseer mij dat mijn kracht “iedereen aan boord houden…” op een kantelpunt is gekomen. Door iedereen steeds aan boord te willen houden, houd ik mijzelf in. Hoe vet gaat het zijn als ik iedereen aan boord hou door voluit te leven?!
Het klinkt zo makkelijker als je het doorhebt. Ik mag minder afstemmen in woorden en meer gaan leiden vanuit mijn eigen beweging. In het vertrouwen, dat als ik nog meer ruimte neem om te doen wat klopt voor mij, ik daarmee andere mensen uitnodig hetzelfde te doen.
Lang zat er toch een diepe angst in mij om te veel te laten zien wat ik kan of weet. Suzan Smit noemt dit brandstapelangst. Nu ik begrijp wat er aan ten grondslag ligt, kan ik het langzaam loslaten. Eind deze maand wordt ik 47 jaar én dit jaar ben ik 7 als ondernemer.
Relatiepatronen bewegen vaak ook in cycli van 7 jaren…. 7 vette en 7 magere jaren! Die 7 vette jaren, here I come!
Wil jij ontdekken welke beweging jullie te maken hebben? Weet je hoofd wel hoe het moet, maar mist er nog een stukje van de puzzel hoe dan?
Ik ben zo benieuwd hoe Hondenspiegel werkt met een team? Wie wil er met mij mee op ontdekkingstocht?
Meer weten: http://www.hondenspiegel.nl/
