Vorige week zei een voetbalmaatje van mij: Jij bent altijd zo goed in contact met je gevoel. Dat vond ik zo tof om te horen, want dat is niet altijd zo geweest…
Ik kan heel goed emoties van andere mensen voelen en daar dan haarfijn op inspelen. Bekaf werd ik er van om het iedereen naar de zin te maken.
In een blog van Annewil Hidden las ik dat dit CoDependancy heet. Zij omschrijft het proces mooi van mensen die zich afhankelijk opstellen waardoor een ongezonde werkrelatie ontstaat.
Als je als kind niet de geborgenheid, liefde en emotionele steun ontvangt die je nodig hebt, voornamelijk de eerste 7 jaren van jouw leven, kan je de diepgewortelde overtuiging dragen “niet goed genoeg” te zijn.
Als mama blij is kan ik ontspannen. Als papa niet boos wordt vandaag dan ben ik lief genoeg geweest en durf ik te gaan slapen. Als mijn broer mij vriendelijk gedag zegt vandaag dan krijg ik even het gevoel dat ik er toe doe.
Wat er gebeurt is dat je als kind gaat overcompenseren. Je stelt je dienstbaar op naar je opvoeders, je broers en/of zussen, evenals vriendjes en vriendinnetjes.
Om te overleven wil je geliefd zijn. Gewaardeerd worden. Je traint je voelsprieten, dag in dag uit. Wat heeft een ander nodig?
Als kind ben je buiten jezelf aanwezig. Scannend, is de omgeving veilig? Zo niet, wat kan ik hier aan doen om het dragelijker te maken?
Zonder dat het kind het doorheeft zet het steeds een stapje harder, om de omgeving te behagen. Het kind voelt zich een speelbal en heeft geen idee meer wat zijn of haar eigen behoeftes zijn. Om te overleven vluchten de kinderen uit het lijf en is alle aandacht in het hoofd en buiten zichzelf aanwezig.
Zo ontstaat er al op jonge leeftijd de overtuiging dat je waardering van de ander nodig hebt om bestaansrecht te hebben hier op aarde.
Het berokkend schade en op volwassen leeftijd zal deze diepe kernverwonding gespiegeld worden in vriendschappelijke- en liefdes relaties.
Ook in de werkomgeving zul je merken dat je moeite hebt met grenzen en graag gewaardeerd wilt worden door collega’s en de omgeving. Burn-out en fysieke klachten zijn vaak het gevolg.
De weg terug is om je innerlijk kind keer op keer te ontmoeten. Te koesteren. De pijn te doorleven, te dragen. Aanwezig durven zijn.
Je lichaam leren ontspannen en laag voor laag de weggestopte spanning en emoties toe laten is wat er nodig is. Steeds meer begin je te voelen. Te spreken. Langzaam worden de grenzen voelbaar. Wat wil ik nu eigenlijk? Waar verlang ik naar? Wat zijn mijn behoeften?
Al ruim 12 jaar werk ik met het gedachtegoed van Deep Democracy en sinds 2 jaar met embodied learning. Deze filosofieën helpen mij enorm om zelf stevig te staan en mensen te begeleiden zichzelf te zijn in relatie met anderen. Ik ben Myrna Lewis en Paula Kolthoff dankbaar voor hun wijsheid.
Maar bovenal ben ik mijn #ouders bijzonder dankbaar dat zij mij al die jaren hebben bijgestaan om dit #patroon te doorbreken.
Het vraagt moed om de minderwaardigheid in jezelf om te buigen naar acceptatie van wie jij bent.
Maar o als het lukt… is het zo’n cadeau.
