Mijn overlevingsmechanisme liet mij bevriezen…

Over emoties praten doe je niet op je werk. Kwetsbare gevoelens tonen is niet professioneel. Deze oordelen zongen vorige week rond in een team. Ik dacht oprecht dat dit oude overtuigingen waren. Dat authenticiteit, jezelf zijn, ook in je werk de nieuwe norm was. Toch kwam ik er achter dat dit nog helemaal niet overal gangbaar is.

Leren praten over je gevoel is niet makkelijk en al helemaal niet als het in een werkcontext is.

Ondanks de ongeschreven regel dat gevoelens er niet mochten zijn, kwamen ze als een duveltje uit een doosje. Er vlogen flink wat emoties door de zaal; boos, angstig, schaamte. Ik stond stil en keek, met open ogen naar wat er gebeurde, maar ik deed niets. Bevroren. Voor mijn gevoel duurde het heel lang, maar in werkelijkheid was het een paar minuten.

Daarna zaten wij verslagen bij elkaar, ik vatte de essentie van het gesprek samen, toen kwam er rust. Nog geen helderheid, maar wel rust.

Emoties willen gevoeld worden. Als ze er mogen zijn lucht dat op.

In deze setting, waarin ik overvallen werd dook ook ik in mijn eigen overlevingsmechanisme van bevriezen en gaan pleasen. Met tientallen jaren ervaring in mensen leren moedige gesprekken te voeren, voelde ik mij compleet ongeloofwaardig.

Geheelinbeeld brengt met dit plaatje de overlevingsreacties helder in kaart. Emoties zijn menselijk. Wij hebben ze allemaal, wellicht ken je de een beter dan de andere, maar alle emoties zitten in je. Ze herkennen helpt om er grip op te krijgen. Hoewel, ik ken ze, maar soms overspoelen ze mij toch.

Met compassie naar mijzelf kijken is dan wat mij helpt. In gesprek blijven met het team is wat mij helpt.

Maar komt er ooit een moment dat heftige emoties ooit makkelijk worden? Ik vraag het mij af.

Ik denk dat wij hebben te leren om te gaan met het ongemak. Dat is professioneel. Of praat ik nu recht wat krom was?

Beiden denk ik! Ik had eerder mijn metaskill Neutraliteit moeten herpakken, door “een polaroid” te maken zoals Myrna Lewis altijd zegt. Leg het moment vast en doe er afstand van. Je kunt het moment later altijd terughalen. Door deze situatie te analyseren, heb ik weer meer over mijzelf geleerd en zal ik een volgende keer anders reageren.

Zo analyseer ik de polaroid: ik reflecteer op een later moment op wat er gebeurde. Ik stel mijzelf vragen als : Wat raakte mij ? Waardoor werd ik ingezogen? Wat laat mij dit zien over mijzelf? Welke belemmerende overtuiging haalt mij uit mijn kracht? Wat mag ik verwerken waardoor ik kan blijven staan in deze situatie? Ik neem eigenschap terug over de situatie, zodat ik een volgende keer weet hoe ik wil reageren.

Tenslotte is het nu ook het moment om het los te laten, er met compassie naar te kijken. Met Deep Democracy werken betekent voor mij dat ik nooit ben uitgeleerd, wel elke keer weer een beetje bewuster.

Een van de teamleden stuurde mij naderhand dit gedichtje:

Wat het is

Het is onzin
zegt het verstand
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is ongeluk
zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
zegt de angst
Het is uitzichtloos
zegt het inzicht
Het is wat het is
zegt de liefde

Het is belachelijk
zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
zegt de ervaring
Het is wat het is
zegt de liefde

Erich Fried

Vertaling: Remco Campert