Bij de jaarwisseling dacht ik terug aan het moment dat ik eind 2018 een workshop Deep Democracy gaf voor kinderen van 9 en 10 jaar oud. Ik vind het mooi om te ervaren hoe authentiek de meningen van kinderen nog zijn, of dat ze zich al aanpassen aan die van hun klasgenoten.
We deden een ‘gesprek op voeten’, waarbij de vraag was : Wat gebeurt er als kinderen meer invloed hebben op de invulling van de schooldag?
“Meer bewegen en meer lachen, was het credo van de meerderheid”! Twee meiden stonden helemaal aan de andere kant van het lokaal. Wat betekent dat zij het er niet mee eens zijn. “Dat kan echt niet, school is serieus! Als je nu niet goed je best doet, krijg je later nooit een goeie baan, bij een Bank bijvoorbeeld… “
“Een kussengevecht! dat is bewegen én lachen,” bedachten de kinderen. “Het hoeft maar 5 minuten” was een argument. “Als dat mag heb ik zoveel meer zin in school”, zei een meisje. “Dan kan ik mij daarna weer goed concentreren” beaamde aan jongen. Iedereen knikte.
We hadden nog 5 minuten tijd over, dus deden we een kussengevecht! De kinderen bruisten van de energie en hadden de grootste lol, totdat een jongen uitgleed. Dikke tranen natuurlijk en ik schrok. Allerlei gedachten spookten door mijn hoofd, “straks heeft hij zijn enkel verstuikt en wat gaat de school dan zeggen? En de ouders?” “Ik ook altijd met mijn experimenten! Zie je wel, dit kan dus niet!” Ik vroeg hem of hij kon staan. Drie minuten later stond hij weer.
Ik liep weg bij de school en dacht… “dit is dus precies waarom het zo lastig is om iets nieuws te proberen, want wat als het fout gaat”. “Mevrouw”, hoorde ik achter mij. Ik draaide mij om en zag de gestruikelde jongen. “Bedankt! riep hij, “Het was een fantastische les!”
Ongelofelijk! Hoe snel de angst het bijna had overgenomen. Want wat als het fout gaat… En om dat dan te rechtvaardigen noem ik het geen angst maar verantwoordelijkheidsgevoel, waarom ik iets niet meer doe.
Ik realiseer mij dat ik afgelopen jaar hetzelfde patroon teruggezien heb bij twee MT’s die ik begeleidde. De directeuren kregen de taak om hun MT leden geblinddoekt een opdracht te laten doen. Dit staat symbool voor ‘samen nieuwe wegen bewandelen’. Beide directeuren gaven strakke instructies, MT leden mochten niet op eigen initiatief gaan lopen, want ze zagen niets. “Wat als ze vallen, dan is het mijn verantwoordelijkheid en verlies ik het vertrouwen” was het helder onderbouwde argument. Ook de MT leden verwachtten van de directeur dat die de leiding nam. Op het eerste oog leek de opdracht aan ieders verwachting te voldoen.
Tijdens de nabespreking vroeg ik: “Hoe empowered voelden jullie je tijdens deze opdracht? Is het inderdaad waar dat je geen idee had wat je moest doen? Hoe zat het met je andere zintuigen? Als je iets voor het eerst doet, moet je dan inderdaad bij de hand genomen worden? Is dat goed voor het onderling vertrouwen? Of kun je ook samen zoeken? Wat als de angst voor vallen niet regeert? Maar het samen ontdekken en leren centraal staat…”
Die angst voor “wat als het fout gaat”, herken ik bij mijzelf. Ik zit dan vastgeplakt op mijn stoel en ben hard aan het nadenken. Ik ben gestopt met bewegen en lachen komt al helemaal niet meer in mijn hoofd op. Terwijl juist beginnen met bewegen als je het niet meer weet, weer ruimte creëert voor nieuwe ideeën en oplossingen. Het brengt frisse energie en inzichten. Ik realiseer mij dat dit mijn goede voornemen wordt: “Meer bewegen, meer lachen én samen zoeken naar nieuwe wegen in 2019!” Ik durf het aan! Met alle risico’s van dien. Ik ben benieuwd wat ik allemaal ga ontdekken.
