Stap in het onbekende én al je zintuigen gaan open!

“Control your mind”, adviseren de boeddhisten. Het bepaalt hoe je de wereld ziet! Mijn lieve vriendin Karin was deze zomer in Nepal, wat een heerlijke redenen om alleen af te reizen en met haar samen te zijn. Ik had veel zin om het onbekende in te stapt. Niets lijkt dan meer op de automatische piloot te gaan en al je zintuigen openen zich.

“Open staan”, ik dacht dat ik er meester in was. Totdat ik dus in Nepal landde, een geconfronteerd werd met het effect van een de armste landen ter wereld. Van de 191 landen staat Nepal 159^e op de lijst van koopkracht per inwoner. https://www.worldometers.info/gdp/gdp-per-capita/

Met een taxi werden we Kathmandu ingereden. Dat het verkeer kriskras door elkaar heen reed vond ik prachtig. Dat het wegdek kapot was en de lucht super vervuild, maakte mij benauwd. De armoede op straat overviel mij, mede omdat mijn zoons (9 en 6 jr) gevraagd hadden om te kijken of ik hen een volgende keer mee zou nemen naar Nepal. “Kan ik hen dit laten zien?” vroeg ik mij af…

Is het land veilig genoeg?

S’ avonds kreeg ik een bericht uit Nederland dat er overal in Nepal overstromingen waren met dodelijke gevolgen… Karin en ik zouden over een paar dagen een lange busrit maken langs dat gebied. De eerste nachten heb ik onrustig geslapen. Ik droomde over dood gaan.
De busreis naar Pokhara verliep zonder problemen. Mijn leven is geen seconde in gevaar geweest én toch was ik ’s nachts bang.

“Je kijkt door de ogen van je kinderen”, merkte Karin op. Ze had gelijk. Het gevoel bekroop mij dat ik wel heel graag weer thuis wilde komen. Ik was voor mijn vriendschap met haar alleen afgereisd, maar het moederschap maakte mij kwetsbaar.

Pas toen ik een paar dagen ging mediteren in het klooster van Kopan, keek ik anders naar de wereld om mij heen. Het Boeddhisme is de leer van de mind. Hoe ík denk, bepaalt wat ik zie en hoe ik dat waarneem. Je gedachten leren kennen en bevragen leer je in de meditaties. Dat mijn gedachtes zo bepalend zijn weet mijn hoofd natuurlijk allang, maar het blijft bijzonder om te ervaren hoe waar dit is! De dagen na het klooster voelde ik geen angst en kon ik vol bewondering naar het land en de mensen kijken.

Ik ontmoeten de levende godin Kumari en vroeg mij af; “is dit nu een eer of een kwelling voor zo’n 6 jarig meisje?”  

Ik woonde een crematie bij in Pashupatinath. Bij het zien van de blote voeten van de overledenen nam ik wat afstand. Of dat in Nepal echt nodig is wist ik niet, maar voor mij voelde dat kloppend.

Op de laatste dag hing ik prayer flags op bij de Stoepa, met voor elk van mijn familieleden een wens. En of dit puur een ritueel was of dat ze echt uit komen… wie zal het zeggen. Ik had besloten om mij er voor open te stellen.

Zo kende ik mijzelf weer, open en nieuwsgierig. Heerlijk om weer zoveel vragen te hebben.

Hoeveel impact die ‘mind’ heeft ervoer ik tenslotte nog een keer heel intens toen ik op Doha (Qatar) een tussenstop maakte en de Nederlandse taal hoorde. Er daalde een rust over mij heen: “ik ben veilig”! Een seconde later werd ik mij bewust van deze gedachte en schrok. Waarom zou ik wel veilig zijn bij mensen die dezelfde taal spreken? Als je mij dit zou vragen, zou ik het stellig ontkennen. En toch gebeurde het.

Ik! Die zoveel tijd en energie steekt in het begrijpen van andere mensen, voelt zich het meest veilig bij ‘haar eigen mensen’. Ik nam bewust de tijd om dit tot mij door te laten dringen. De tranen stroomde over mijn wangen. Zo moeilijk is het dus om verschillen samen te brengen.

Toen kreeg ik een glimlach om mijn mond. Want na een paar dagen Nepal lukte het mij wel om mij op mijn gemak te voelen. Ik was mij bewust geworden van mijn gewenning aan hygiëne, gladde wegen en winkels met deuren, maar zonder kun je ook leven! Zonder mijn man en kinderen leven daar kan ik mij nog altijd niets bij voorstellen. Mooi om te ervaren hoe relatief al die materie hier in het westen eigenlijk is.  De meditatie hielp mij dit inzicht te verkrijgen, waardoor ik weer open stond voor alles en iedereen.

Ik geloof in de krachtige beweging van inclusie die gaande is. Dat het enorm van waarde is als je met verschillende mensen en hun gebruiken kunt samenwerken. Het is echt mogelijk om andere manieren van werken, denken en leven te leren begrijpen, mits je er voor open staat en jezelf de tijd gunt om je eigen gedachtes hierover eerlijk te onderzoeken.

Ik voel mij rijk dat ik mijn tijd en energie mag steken in het bewust worden van de verschillen, zodat ik mijzelf en anderen kan inspireren die verschillen te omarmen. Vaak hoor ik teamleden zeggen; “ik voel mij onveilig”. Ik ga vanaf nu vragen “Wat staat er op het spel, wat echt belangrijk voor je is?” met in mijn rugzak deze ervaring van het ongrijpbare, onveilige gevoel.

Het leren omgaan met ‘anders’, maakt mij steeds minder angstig voor wat komen gaat en ik weet beter in te spelen op steeds wisselende situaties. Het maakt mij creatief, besluitvaardig en dienstbaar naar het grotere geheel.

Met een dankbaar gevoel sluit ik mijn reis naar Nepal af. Mijn kinderen, die neem ik over een paar jaar zeker mee.

Ik ben benieuwd welke (belemmerende) gedachten mijn mind nu weer gaan vullen…

Dat ontdek ik snel als ik met mijn gezin naar Zwitserland afreis, nummer 9 op de lijst van rijkste landen ter wereld! Wat een verschil is er in de wereld… Daarover later meer.